نقد کتاب داستانهای شهر جنگی:
در آثار داستانی جنگ ادبیات غرب نگاهی معترضانه و منتقدانه به پدیده جنگ وجود دارد وعشق مسئله اصلی وجنگ مسئله فرعی است. مثل وداع با اسلحه ارنست همینگوی به طوری که نویسنده به سبب خشونت و ویرانی ناشی از جنگ ازآن گریزان است و آثار جنگ جهانی اول و دوم خصوصا با همین رویکرد است. اما در ادبیات داستانی ایران، جنگ تحمیلی مسئله اصلی داستان محسوب می شود علاوه بر گرایشهای ملی و وطنی، آرمانها و ارزشهای مذهبی هم در نگاه نویسندگان جنگ دیده می شود.
بسیاری از آثار به دلیل اهمیت زیادی که به ارزشهای دفاع مقدس داده اند تا حدودی از قواعد داستان گویی دور شده اند و یکسره به آثاری با بار اعتقادی و ارزشی تبدیل شده اند مثل آثار داستانی مهدی شجاعی. در کنار چنین آثاری، داستانهایی نیز با دیدگاهی طبقاتی به نفع طبقه فرودست و فقیر جامعه دیده می شود. اما در جریان اصلی ادبیات داستانی جنگ با گرایش های ارزشی و اعتقادی به مسئله دفاع مقدس، نویسندگان متعددی حضور داشته اند این جریان در ابتدای دهه شصت با نویسندگانی نظیر سید مهدی شجاعی، علی موذنی، اکبر خلیلی، راضیه تجار، راضیه شاه حسینی، قاسمعلی فراست، حسین فتاحی و حبیب احمدزاده مطرح شد.
حبیب احمدزاده فارغ از اعتبار داخلی وجهانی، از نظر توانایی داستان نویسی با سایر نویسندگان فاصله زیادی دارد اهمیت آثار او در مقایسه با آثار سید مهدی شجاعی ودیگران، توجه واعتنا به دوروی سکه داستان یعنی محتوا و فرم است. او علاوه برالتزام عقیدتی نسبت به ارزشهای دفاع مقدس در محتوای آثارش، در عرصه فرم نیز نوآوریهای جدیدی ارایه داده است. تکنیک های فرمال و تمهیدات صوری در هفت داستان کوتاه او در داستانهای شهر جنگی موجب مطرح شدن این مجموعه شده است. اگر نویسندگان دیگر مثل شجاعی با تکیه بر عاطفه و احساس تلاش دارند تا فضای جنگ را به مخاطب انتقال دهند، احمدزاده درکنار سخن عاطفی واحساسی خود، از فرم نیز به شکل تکنیک های فرمال و صوری در این جهت بهره گرفته است با وجود اینکه برخی از داستانهای او بیشتر به خاطره نویسی و قطعه ادبی شباهت دارد اما از جهت به کار گرفتن تکنیک های صوری از ماهیت داستان نیز دور نیفتاده است.